Dag 7 Custer State park

Het is niet te geloven wat een mazzel wij toch weer hebben! Ik hoor Matthé nog zeggen voor we weggingen: nou, waar we naar toe gaan is het tussen de 27 en 37 graden. Lekker hoor!
En je raadt het al: het is hier nu tien graden…overdag!!! Zo lekker als het gisteren was, zo kil is het vandaag. Op de radio hadden ze het over echte oktoberdagen in juni… Brrrrr. Spijkerbroek, thermoshirt (gelukkig wel meegenomen ja..) en fleece (nieuw gescoord in Mall of America) aan en dan nog moet je in beweging blijven om het niet koud te hebben.

Vanmorgen eerst naar Mount Rushmore gegaan. Voor diegene die net als ik zo niet uit het hoofd weten waar dat bekend van is: daar zijn de portretten van vier presidenten uit de rotsen gehakt. Errug mooi op de folders…maar nu volledig onzichtbaar door de wolken. Pad er naar toe opgelopen en geklommen, maar ook dan was er niet meer te zien dan een vage omtrek. Jammer, maar gelukkig hebben we voor 11 $ een jaar lang toegang tot de parking… J Slim, want nu kun je natuurlijk niet klagen dat er niets te zien was. Je hebt uiteindelijk voor een jaar een pas gekocht om te mogen parkeren, dus kom gerust morgen nog eens langs!

Daarna kwamen we langs een punt waar ze een Indiaan uit de rotsen gehakt zouden hebben (Crazy Horses), maar je raadt het al… Bij de ingang vroegen we maar gelijk of het beeld te zien was. Nee, nu niet.. Maar of we wel even 11 $ wilden betalen. Nou…kunnen we ook even keren? Nou vooruit dan maar… Ja ja, de van der Kolkjes leren het wel! J

Vervolgens een dilemma: wat nu? We reden net wel of net niet in de wolken en dus weinig uitzicht en veelal een vette motregen en kil. Geen weer om echt te gaan wandelen of zo, maar aan de andere kant: naar de camping gaan betekent alleen nog maar hangen op de bank waarschijnlijk.

Dus even door het stadje Custer gereden en het Visitors Center in. Wandelroutes opgehaald en de tip gekregen dat er een leuke route even verderop zou zijn. Hij stond dan wel als strenuous te boek (één niveau zwaarder dan gemiddeld) maar volgens de miep van de VVV kwam dat doordat er trappen in zaten maar wij zouden er zeker geen probleem mee hebben. Even flitste het nog door mijn hoofd: zal ik vragen of dat ook geldt met hoogtevrees, maar ach, ik ben geen watje dus kom op. Grrrrr… Respect voor Matthé dat hij toch altijd mijn gemopper negeert in dit soort situaties.

De “wandeling” begon op 1700 meter hoogte met een afdaling van 200 meter. Deze eerste drie kwartier ging steil naar beneden, rotsen en stroompjes trotserend. Een gladde buis diende als leidraad en “trapleuning” en het toppunt was dat we (ik dan, Matthé lukte het om op een richel te blijven staan) toch echt door het water moesten. Gelukkig heb ik van Alaska nog hele goede schoenen over gehouden en bleven mijn voeten bijna droog. Na deze afdaling verliep de rest van de tocht gelukkig redelijk gemakkelijk en hebben we inderdaad nog wel wat mooie stukken gezien en een paar herten. Helaas waren er nog steeds de wolken dus hebben we niet echt van het uitzicht kunnen genieten. Maar zelfs nu zag je wel dat het hier echt heeelll mooi is. Jammer, volgende keer beter.

Inmiddels zijn we wel op de campground bij Legion Lake nadat we toch maar even een hamburger gegeten hebben in Custer. Bbq en kampvuur bij 10 graden vond ik toch echt geen goed idee. Morgen en zondag schijnt het nog steeds koud te blijven en daarom hebben we net maar afgesproken dat we wat eerder dan gepland naar het zuiden gaan rijden. Om nu met 10 graden te blijven stribbelen terwijl het verderop wel warm is…

Dus ik zit lekker languit op de bank in de verwarmde camper met de laptop op mijn schoot dit verhaalt e tikken en Matthé is zo te zien op dit moment verzonken in een landkaarten op tablet en telefoon. Morgen laten we jullie weten waar de reis naar toe gegaan is.